Ik had de afgelopen week een gaaf netwerkgesprek. Ik tastte een mogelijke samenwerking af met een relatief klein maar wendbaar trainingsbureau. Ik kon me vinden in hun visie op opleiden. Het feit dat trainen niet een doel is maar een middel. En hoe we onze klanten konden helpen met een betere return on investment van het opleidingsbudget.
Hun kennis en netwerk ligt vooral bij de technische bedrijven, een doelgroep die me nauw aan het hart ligt en waar ik zelf ook veelvuldig actief ben. Mijn gesprekspartner benoemde dat er eigenlijk maar weinig vrouwen in zijn trainerspool actief zijn en hij vroeg me hoe er naar mij werd gekeken bij mijn activiteiten in deze branche.
Ik vond zijn vraag niet raar, ik begreep hem wel en zeker in de context van ons gesprek was het prima.
Toch popte het op de terugweg weer op in mijn hoofd. Waarom eigenlijk?
Eenheidsworst iemand?
ik ben niet zo van de barricades voor gelijkheid hoor. Vrouwen en mannen zijn gewoon verschillend, kunnen we niet om heen. Gelukkig maar, ik hou van diversiteit en niet van eenheidsworst (excusez le mot….)
Het is een natuurlijk proces dat mannen en vrouwen op elkaar reageren en in de meeste situaties anders dan vrouwen op vrouwen of mannen op mannen. Maar waarom bleef het in mijn hoofd prikkelen? Was het omdat ik mezelf toch een beetje wil verdedigen: Ik kan dit ook gewoon hoor… Was het omdat ik me wil bewijzen: nee joh dat is geen probleem.
Weet je wat het is: ik heb er zelf eigenlijk gewoon nooit bij stil gestaan. Ik ben gewoon een vrouw. En ik werk veel in de technische bedrijven. En daar kom ik veel mannen tegen. Dat is leuk. Daar gedij ik goed want ik breng iets wat er niet is. Ik sta open voor hun kennis, hun visie en en hun behoefte.Ze kijken naar mij en zien een vrouw. Ik leer van hen, zij van mij. Ik hoef me niet anders te gedragen in deze omgeving, ik ben wie ik ben. Ik verdiep me in waar zij mee bezig zijn, ongeacht of het een vrouw of een man is. Ik heb interesse in wat ze doen. En dat is meer dan genoeg om de basis voor een goede samenwerking te leggen.
Het is wat het is….
Nog diezelfde avond thuis keek ik naar het programma firstdates op de NPO. Een heerlijke guilty pleasure. Wie zat daar aan de bar te wachten op haar blind date? Een vrouwelijke metselaar. . Haar mannelijke collega’s hadden haar leren fluiten. Ze was er alleen nog niet zo goed in. Het is wat het is.
Carola Smits, eigenaar windkracht-11.
