Schokkende berichten bereiken mij, op het moment bijna elke dag…wat is er aan hand? Het zal niemand zijn ontgaan, terwijl Rutte en Samson vrolijk lachend de voortekenen tonen van werken aan herstel is er bij vrijwel iedereen wel minimaal 1 persoon in de directe omgeving die met directe persoonlijke gevolgen van de crisis kampt.
Ontslag… het is ineens niet meer ver van je bed en soms akelig dicht bij. Ook in mijn directe omgeving. Op naar het strijdveld dat de arbeidsmarkt heet. Je schudt je veren, meld je aan, actualiseert je cv en daar ga je: solliciteren.
Dan is er de groep interim-professionals, naarstig op zoek naar onderscheidend vermogen in een markt die volledig op zijn gat lijkt te liggen. Tarieven onder druk, met z’n allen op die ene opdracht azen, abonnementsgeld betalen voor obscure vacature overzichten van intermediairs en na deze eerste duistere poorten alsnog voor de deur van een recruiter belanden.
En dan de groep, iets schaarser op het moment, die “gewoon” op zoek is naar een volgende uitdaging. Vanuit een vaste positie of niet, ook zij profileren zich middels social media en zoeken zich scheel via de zoekmachines van nu. Jobbird, Indeed, je kent het wel.
Meters vacatures die aan je neus voorbij trekken, 10% pas echt aansluitend bij je profiel en 5% daarvan nog daadwerkelijk actueel. Maar goed: er zijn vacatures. En er zijn ook recruiters die over die vacatures waken.
De “dienst” verlening
Veel van de werving en selectie activiteiten zijn nog altijd uitbesteed aan bureaus van uiteenlopend pluimage. Ook ik kom elke dag weer andere namen tegen en geloof me ik loop toch al een tijdje mee.
Maar ook de gerenommeerde namen van weleer draaien nog mee in de grote ballotagecommissie rondom de perfecte kandidaat. En o wat maken ze het bont.
Welk machtsspel is er met welke reden ontstaan dat het simpele terugbellen van een (potentiële) kandidaat niet meer tot de standaard dienstverlening behoort? Ondanks meer dan 5 boodschappen na weken lang wachten waarin je toch echt graag opheldering wil over de status van je sollicitatie komt de terugbelactie blijkbaar niet op de to do lijst van de recruiter voor.
Is het onzorgvuldigheid of pure onwil? Zo weet een goede vriend van mij inmiddels dat de vacature waar hij op solliciteerde is ingevuld met iemand die hij goed kent uit zijn netwerk. Een bericht hierover van het bureau blijft echter nu al weken uit.
Een zeer actieve dame uit mijn netwerk had haar droomfunctie gevonden en zag een 100% match. Gedreven als zij is direct na de sluitdatum van de vacature gebeld. Persoon in kwestie niet aanwezig, gevraagd om teruggebeld te worden. Weer een week voorbij.
Weer zelf gebeld, mobiel nummer ontfutseld, gebeld, voicemail ingesproken. Geen reactie. Wat ?! volgende dag weer teruggebeld, het is een bijtertje deze dame. Weer voicemail. Geen reactie. Bellen naar kantoornummer.
Persoon niet aanwezig maar er wordt een boodschap genoteerd en ja men begrijpt dat de sollicitante erg benieuwd is. Deze ziet op haar beurt haar droombaan voor haar ogen verpulveren….bedenkt zich, gaat er voor en belt na weer een week van complete radiostilte het bedrijf waar de functie vacant is zelf. Ze weet dat ze zich op glad ijs begeeft maar wat moet je???
Persoon in kwestie aldaar voelt zich ongemakkelijk en verwijst haar toch maar terug naar het bureau en belooft wel om ook via zijn kant de recruiter aan te sporen tot actie. Dat helpt: de volgende dag heeft de wanhopige sollicitant een inkomend gesprek: de recruiter!
In niet mis te verstane bewoordingen wordt de dynamische sollicitante terecht gewezen én afgewezen. Haar kansen zijn verkeken en haar werkwijze wordt stijlloos bevonden. Haar kansen via dit bureau zullen ook in de toekomst nihil zijn wordt haar fijntjes uitgelegd.
Op de tegenwerpingen en vraag van de gedesillusioneerde sollicitante: waarom heb je me nooit terug gebeld? Komt het volgende antwoord: ik dacht dat je ik had geïnformeerd……
Een zwaluw maakt nog geen zomer
Zijn het excessen, uitzonderingen? Ik geloof het niet meer, ik heb nog ouderwetse A-viertjes vol met voorbeelden uit mijn directe omgeving. Nog ééntje dan: een goede vriendin met een minstens zo goed CV is ook zeer actief op zoek naar.
Ze ziet een mooie functie in een voor haar zeer bekende branche. Belt het bureau en vraagt naar de naam van de opdrachtgever. Onder geen beding wordt deze vrij gegeven. Zij moet eerst haar cv opsturen die gaat naar de opdrachtgever en pas als de opdrachtgever denkt JA kan wat zijn dan hoort ze wie het is.
Kom aan jongens, zeker op het functieniveau van deze dame in kwestie en de omvang en aard van de branche is het vrij logisch dat de sollicitant in kwestie vooraf wil weten waar haar cv belandt.
En dan is er ook nog zoiets als zelfkennis: de sollicitante in deze kwestie weet dondersgoed waar zij niet past en kan de recruiter dus een hoop tijd en energie besparen door een simpel dialoog aan te gaan. Dat blijkt helaas te moeilijk voor veel recruiters.
Gelukkig heb ik ook goede voorbeelden. Mijn ervaringen, en die van anderen, met bureaus als Odgers&Berndtson, Dicke/Roëll/Breedveld, Blaauw Sombeek, Van den Boogaart en Pienk laten gelukkig de andere kant zien: betrokken, professioneel, integer en eerlijk.
Nee is ook een antwoord, maar geef het antwoord in ieder geval. Zo zullen er absoluut meer zijn, dat besef ik ook, maar er is een tendens te zien van onzorgvuldigheid, onverschilligheid en desinteresse voor het vak.
Zijn mensen lastig of zijn ze de kern van jouw business? In elk dienstverlenend bedrijf is een vrij simpele en vrij oude spreuk toe te passen: wat u niet wilt wat u geschiedt doe het ook een ander niet. Vrij vertaald naar nu: wakker worden recruiters en verleen je dienst. Je hebt twee klanten: opdrachtgever én kandidaat.
Advies
Mijn grootste zorg is dat de opdrachtgevers van deze bureaus niet eens beseffen wat er gebeurt met hun potentiële nieuwe topper en wat het neveneffect op hun imago kan zijn. En dat terwijl er nog altijd forse tarieven betaald worden. Ik heb het in mijn stuk overigens niet over de ongetwijfeld uitstekend recruiters in dienst van bedrijven die dondersgoed weten wat arbeidsmarktimago is.
Eén van de grotere bureaus die het mijns inziens echt te bont maakte heb ik inmiddels een workshop aangeboden” Klantgericht recruiten”. Maatwerk, gericht op goede communicatie en resultaatgericht zakendoen met oog voor de mens. Kosteloos, want het gaat het me aan het hart een mooi vak teloor te zien gaan.
Je begrijpt het al….geen enkele reactie….
